Podejście ukierunkowane

-2. Podejście ukierunkowane na poprawę działania organizacji. Audytorzy zainteresowani są, aby ich ustalenia przyczyniły się do poprawy działalności organizacji w przyszłości. Nie powinni oni wykorzystywać błędów wykrytych w trakcie swoich badań i dociekań do oceny osób za nie odpowiedzialnych. Audytorów powinno interesować znacznie bardziej skorygowanie istniejącego problemu niż poszczególne błędy.

-3. Wyznaczenie poziomu istotności. Audytor powinien ustalić, jaki margines błędów nie stwarza zagrożenia dla działalności organizacji, a tym samym jest akceptowalny dla potrzeb audytu. Audytor powinien dążyć do stworzenia mechanizmów i procedur służących wykrywaniu i zapobieganiu błędom, zwłaszcza w sytuacji, gdy poziom ich nasilenia zaczyna stawać się w nieuza-sadnionym stopniu wysoki, liczba błędów istotnie się powiększa i stają się one coraz poważniejsze. Ważne jest zatem ustalenie, jaki poziom występowania błędów zostaje uznany za istotny.

-4. Obiektywizm działań audytorskich. Audytor powinien opierać swoje ustalenia i zalecenia na faktach, a nie na wrażeniach, jakim uległ w trakcie dokonywania czynności audytorskich. Powinien pamiętać, że jego działalność jest tylko usługą świadczoną na rzecz menedżmentu, który ma mieć zaufanie do wyników jego pracy. Stąd audytorzy nie powinni dostosowywać swoich ocen w sprawach dotyczących audytu do oczekiwań innych osób. Zadania audy- towe muszą być wykonywane w taki sposób, aby audytorzy nie byli stawiani w sytuacjach, w których czuliby się niezdolni do wydawania obiektywnych, zgodnych z ich umiejętnościami i wiedzą zawodową opinii.