Trzy logiczne fazy procesu planowania

Z dotychczasowych rozważań wynika, że pojęcie nadzoru strategicz-nego jako składnika systemu kontroli strategicznej obejmuje swym zasięgiem szczególną sferę ludzkiej działalności, jaką jest myślenie perspektywiczne. W odniesieniu do tej sfery procesy kontrolne odwracają swoją logikę z przeszłości na przyszłość. Jest to szczególna sytuacja wywołana potrzebami dynamicznie zmieniających się warunków i nie spotykanej dotychczas rywalizacji gospodarczej. Szybkość działania staje się imperatywem. Dlatego trzeba dążyć do tego, ażeby za pomocą instrumentów wczesnego ostrzegania lub przez natychmiastowe zabiegi (issue- management) przechwycić określone sygnały kryzysowe we wczesnym stadium i móc zapewnić jeszcze wystarczające pole manewru.

Trzy logiczne fazy procesu planowania: rozpoznanie otoczenia, sformułowanie strategii oraz jej implementacja znajdują się pod kontrolą (Kuc, 2, s. 92-94). Każda faza ma swój rodzaj kontroli. Nadzór strategiczny i towarzyszące mu: kontrola założeń i kontrola realizacji łącznie tworzą system kontroli strategicznej. Wyraźne i ważne miejsce w tym systemie zajmuje kontrola założeń. Rozpoczyna się ona wraz z przyjęciem pierwszych założeń w planowaniu strategicznym. Od tego momentu towarzyszy ona

przyjmowaniu wszystkich dalszych założeń w ramach planowania i implementacji. Wyraźna jest również rola kontroli realizacji. Jeśli przyjąć, że rozpoznawanie otoczenia, a zwłaszcza dążenie do redukcji selektywności planowania jest ważnym wyzwaniem dla współczesnych organizacji gospo-darczych i dokonuje się w obrębie nadzoru strategicznego, to kontrola stra-tegiczna jest procesem ciągłym: rozpoczyna się w chwilę później niż naro-dziny pomysłu (odpowiedź na pytanie: co robić?), aż do jego zmaterializowania w postaci produktu lub usługi.