Miernik

Również trudnym jak ustanawianie norm zadaniem jest ustalenie wskaźników przyszłych wyników. Celem kontroli sterującej jest umożliwienie menedżerom korygowanie odchyleń przed zakończeniem działań. Odchylenia wykryte przez kontrolę sterującą powinny być zatem wskaźnikami przyszłych wyników muszą w sposób wiarygodny wskazywać menedżerom, czy trzeba podjąć działania korygujące. Ważnym zadaniem osób projektujących program kontroli jest wyszukanie pewnej liczby wiarygodnych wskaźników przewidywanych dla każdego celu.

Miernik czy norma służy dwóm podstawowym celom: 1) motywacji i 2) ocenie rzeczywistej efektywności. Oczywiście, system kontroli jest najskuteczniejszy wtedy, gdy moty-wuje ludzi do wysokiej efektywności. Skoro większość ludzi reaguje na wy-zwanie, wykonanie trudnej normy może im dawać większe poczucie osią-gnięć niż spełnienie łatwej. Jeśli jednak norma jest tak wygórowana, że wydaje się niemożliwa do osiągnięcia, raczej zniechęci do wysiłków. Zbyt trudne normy mogą zatem doprowadzić do spadku efektywności.

Wspomniany wcześniej M. Newman dowodzi, że należy ustanawiać bardzo surowe, ale potencjalnie osiągalne normy. W ten sposób zachęca się do wysokiej efektywności, nawet jeśli nie zrealizuje się postawionych celów. T. Peters i R. Waterman (2) zauważyli, że w przedsiębiorstwach do-skonale zarządzanych, które badali, dążono do uzyskania tego samego, ustanawiając cele możliwe do osiągnięcia w normalnych warunkach

i oczekując, że wiele osób znacznie je przekroczy. Oba te sposoby ustana-wiania norm są skuteczne – pod warunkiem, że są dobrze zrozumiane i przyjęte przez wszystkich zainteresowanych.

H. Koontz i C. O’Donnell głosili tezę, że każdy system kontroli tym jest lepszy, im bardziej zapobiega błędom, a nie je znajduje. Zapobieganie błędom łączy się z tworzeniem „systemu wczesnego ostrzeżenia”